Εκθεση Γ Λυκείου, «η βία στα γήπεδα»

    Το φαινόμενο της βίας αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της συγκρότησης των κοινωνιών και δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα κοινωνία χωρίς βία…
Στις μέρες μας, όμως, η κατάσταση είναι σαφώς βεβαρημένη. Η αποθέωση της βίας και η διαρκώς αυξανόμενη προβολή της, η αποπροσωποποίηση των σχέσεων, η κοινωνική αναλγησία, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, ο ανταγωνισμός, η αποθέωση του ατομικού επιτεύγματος και η μοναχική πορεία χωρίς οράματα, στόχους και ιδανικά καθιστούν το σύγχρονο άνθρωπο ευάλωτο στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών.
Οι καταβολές του σύγχρονου ποδοσφαίρου εντοπίζονται στη μεσαιωνική Αγγλία του 13ου αιώνα. Από τις αρχές του 19ου αιώνα το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται δημοφιλές και στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Παράλληλα στην Αγγλία εντοπίζεται και η βία που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο, αφού εκατοντάδες νέοι παίκτες, από αντίπαλα ανταγωνιστικά χωριά και πόλεις, στην ουσία έδιναν «μάχες» μέσω του παιγνιδιού.
Τα αποτελέσματα των ερευνών αποδεικνύουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών πιστεύει ότι η ατιμωρησία της βίας στα γήπεδα αποτελεί την κυριότερη αιτία διαιώνισής της και επιρρίπτει τις ευθύνες στις διοικήσεις των ομάδων, ενώ το 50% των φιλάθλων εκτιμά ότι η συχνότητα των συμπλοκών στα γήπεδα έχει σαφώς αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Οκτώ στους δέκα Έλληνες φιλάθλους εκφράζουν την άποψη ότι η χρήση αλκοολούχων ποτών και ναρκωτικών ουσιών έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης στην εκδήλωση κρουσμάτων χουλιγκανισμού, αλλά παράλληλα το ίδιο ποσοστό (80%) συναρτά το φαινόμενο με τη γενική έκπτωση αξιών της κοινωνίας.
Και μέσα σε όλα αυτά, μόλις το 15% των φιλάθλων πιστεύουν ότι το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι «σίγουρα καθαρό», ενώ ως «καθόλου καθαρό» το βαθμολογεί το 34%.Σύμφωνα με τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, η στάση των αρχών απέναντι σε όσους βιαιοπραγούν στα γήπεδα πρέπει να είναι άτεγκτη, ενώ τα περισσότερα επικριτικά σχόλια συγκεντρώνουν οι διοικήσεις των ομάδων, αλλά και οι αθλητικές εφημερίδες.
Η βία στα γήπεδα είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, τόσο ως προς τις αιτίες που την παράγουν, όσο και ως προς τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται. Για το λόγο αυτό η αντιμετώπισή της απαιτεί συνδυασμένη στόχευση και συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων: της κοινωνίας, της πολιτείας, του ποδοσφαίρου. Η βελτίωση των γηπεδικών εγκαταστάσεων, η εφαρμογή του ονομαστικού ηλεκτρονικού εισιτηρίου, μα πάνω απ’ όλα η αμετακίνητη βούληση και η συνεπής πρακτική των διοικήσεων των ομάδων να αποβάλουν το φαινόμενο από τις κερκίδες, αποτελούν βασικά προαπαιτούμενα για να είμαστε άμεσα αποτελεσματικοί. Η Πολιτεία πρέπει να αποδείξει τη βούλησή της για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα με τη μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου αντιμετώπισης του φαινομένου, ψηφίζοντας ένα νόμο σύγχρονο, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα κοινωνικά αποδεκτό. –

Του Άγγελου Τσιγκρή, Δικηγόρου – Καθηγητή Εγκληματολογίας

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Read Full Post »

Κριτήριο Αξιολόγησης εκθεσης Γ Λυκειου 2015-16_ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΚΕΙΜΕΝΟ

Γιδοβοσκός με φράκο…

    Σ​​το πεδίο του θεωρητικού πολιτικού προβληματισμού (αν υπάρχει, σήμερα πια, τέτοιο πεδίο), όσοι πολίτες ελλαδικοί επιμένουν να δηλώνουν προσανατολισμό με ετικέτες του τύπου: Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, θα διακινδύνευα να τους συστήσω, όσο μπορώ διακριτικότερα, να ελέγξουν, ιατρικά, τους δείχτες νοημοσύνης τους. Αν απαιτήσουν να εξηγήσω το γιατί, θα απαντήσω ότι ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί ή είναι κρίμα να χαραμιστεί για να εξηγηθούν τα αυτονόητα.

Στα αυτονόητα συμπεριλαμβάνεται και η πείρα όλων μας στην Ελλάδα, τα τελευταία έξι τουλάχιστον χρόνια: Μας κυβέρνησαν όλες οι ιδεολογικές ετικέτες και ήταν όλες διαχειριστικές της μιας και μόνης κοινωνικής επιδίωξης: να συντηρηθεί ή να μεγιστοποιηθεί κατά το δυνατό (ή ακόμα και με παρανοϊκό υπερδανεισμό) η καταναλωτική ευχέρεια των ψηφοφόρων. Απέδειξαν όλα τα κόμματα ότι λογαριάζουν ιδιοτελώς τους πολίτες μόνο σαν ψηφοφόρους, απέδειξαν όλοι οι πολιτευόμενοι, μα απολύτως όλοι, ότι το πρώτο (ή το μόνο) που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους. Να επανεκλεγούν κερδίζοντας τις εντυπώσεις και οι εντυπώσεις κερδίζονται όταν υπόσχεσαι αύξηση εισοδημάτων, όχι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν κράτος λειτουργικό, κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας.

Όλα τα κόμματα, με όποια ιδεολογία κι αν προσπαθούν να ξεγελάσουν τους μειωμένης νοημοσύνης πολίτες, μόλις έγιναν κυβέρνηση μοίρασαν με τους συγκυβερνώντες τα ρουσφέτια (4-3-1), διόρισαν σε όλους τους διοικητικούς κόμβους των κρατικών θεσμών και των δημόσιων οργανισμών κομματικούς κλακαδόρους, ανέβασαν σε υπουργικούς θώκους μικρονοϊκά ή και γελοία άτομα ευρείας τηλεοπτικής «αναγνωρισιμότητας». Και ταυτόχρονα συνεχίζουν να ρητορεύουν τυποποιημένα ιδεολογήματα «σοσιαλιστικά», «φιλελεύθερα», «ριζοσπαστικώς αριστερά», «κεντρώα». Ξέρουν ότι μεγάλη μερίδα τάχα και πολιτών προσδένονται τυφλά και άλογα σε ένα κόμμα όπως και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα – η ιδεολογική ετικέτα είναι το ακριβές ανάλογο της τυχαίας ονομασίας των κερδοσκοπικών αθλητικών εταιρειών.

Από τα κόμματα που συγκροτούν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα ανυπότακτο στη διαφημιστική λογική της οδοντόπαστας ή των απορρυπαντικών, λογική του κυνηγητού των εντυπώσεων. Σκεφθείτε τις ονομασίες των κομμάτων που διεκδικούν ή διεκδίκησαν την ψήφο μας: Τι ακριβώς, εκτός από παιχνίδι εντυπώσεων, δηλώνει η ονομασία «Νέα Δημοκρατία» ή «Λαϊκή Ενότητα» ή «Πολιτική Άνοιξη» ή «Ποτάμι» (το ζενίθ της ασυναρτησίας) ή «Χρυσή Αυγή» ή «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός»; Ποιες κοινωνικές στοχεύσεις εξαγγέλλουν τέτοιοι τίτλοι, ποια ταυτότητα πεποιθήσεων και επιδιώξεων καταθέτουν;

Το κορυφαίο ρεζιλίκι είναι οι ονομασίες της επαρχιώτικης ξιπασιάς, «το κάλπικον δάνειον» που έλεγε ο Μακρυγιάννης: Λέξεις που μας γυάλισαν, επειδή είναι σε χρήση στη «λελαμπρυσμένην και πεφωτισμένην Εσπερίαν» και τις φορέσαμε σε δικούς μας κακέκτυπους κομματικούς σχηματισμούς, σαν να ντύναμε γιδοβοσκό με φράκο. Τις λέξεις «σοσιαλισμός», «φιλελευθερισμός», «Δεξιά», «Αριστερά», «Ριζοσπαστική Αριστερά», «Κέντρο» τις γέννησαν οι κοινωνίες της Δύσης μέσα σε τελείως διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, για να υπηρετήσουν τις δικές τους εκεί ξεχωριστές ανάγκες, ανάγκες διαμορφωμένες από ριζικά διαφορετικούς από τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς, άλλες νοο-τροπίες, άλλες προσλαμβάνουσες. Μας γυάλισαν αυτές οι λέξεις, γιατί, πολύ έγκαιρα (με τη Βαυαροκρατία στην αρχή και τον Κοραϊσμό ώς σήμερα), παγιώσαμε συμπεριφορές μετα-αποικιακού κράτους: τα πάντα στο κράτος μας (θεσμοί, οργάνωση, λειτουργίες, μόδες – όλα) ήταν και είναι μεταπρατικά, ξιπασμένες απομιμήσεις, όπως σε λαούς χωρίς παρελθόν, χωρίς Ιστορία, χωρίς συνέχεια της πείρας γενεών και αιώνων για την αντιμετώπιση των αναγκών τους.

Θα τολμήσω μια παραδειγματική εικόνα (προς Θεού, όχι συνταγή ούτε εξαγγελία): Νομίζω ότι τόσο η ιδιαιτερότητα των αναγκών της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα (και ιδιαιτερότητα έχει κάθε κοινωνία) όσο και η πείρα των εφιαλτικών συνεπειών του μεταπρατισμού θα μπορούσαν (λογικά και ενεργά) να αντιμετωπιστούν με έναν δικομματισμό που θα απηχούσε και τη μόνη ρεαλιστική διαφοροποίησή μας των Νεοελλήνων. Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός θα απαιτούσαν, το ένα κόμμα να ονομάζεται «Ελληνοκεντρικοί Εκσυγχρονιστές» και το άλλο «Διεθνιστές Εκσυγχρονιστές».

Το κοινό αιτούμενο, απαίτηση που μοιάζει πανελλήνια, είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Τον καταλαβαίνουν όμως οι περισσότεροι μόνο σε μία ερμηνευτική προοπτική: σαν μίμηση. Εκσυγχρονισμός θα πει, να γίνουμε σαν τις χώρες που τις θεωρούμε «προηγμένες»: έχουν υψηλούς δείκτες καταναλωτικής ευχέρειας, κρατικές υπηρεσίες που υπηρετούν τον πολίτη και όχι τη συνδικαλισμένη δημοσιοϋπαλληλία, έχουν ορθολογική συνέπεια στη θέσπιση και εφαρμογή των νόμων. Διακόσια περίπου χρόνια, όλα τα κόμματα προσπαθούν (άλλα με ειλικρίνεια και άλλα υποκριτικά και με ιδιοτέλεια) να μας οδηγήσουν σε αυτή τη μίμηση και η αποτυχία είναι ολόφανερη, σωρευτικά καταστροφική.

Καταλήγουμε στην πιο ταπεινωτική αυτομεμψία: «Δεν μπορούμε, δύο αιώνες τώρα, να εκσυγχρονιστούμε, επειδή φταίει ο χαρακτήρας μας ή τα τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας ή η θρησκοληψία μας. Είμαστε ανίατα τεμπέληδες, ψυχοπαθολογικά ή πρωτόγονα ιδιοτελείς, κλέβουμε το κοινωνικό χρήμα σαν σιχαμεροί λωποδύτες, πρωταθλητές στον βανδαλισμό της δημόσιας περιουσίας» και όσα μύρια ανάλογα. Όλες αυτές οι αιτιολογήσεις και αναλύσεις της αποτυχίας εκσυγχρονισμού μας συνοδεύουν τον μονόδρομο: να καταλαβαίνουμε τον εκσυγχρονισμό σαν μίμηση, σαν πιθηκισμό. Να ψηφίζουμε το με χίλιες ονοματικές παραλλαγές κόμμα των «Διεθνιστών Εκσυγχρονιστών».

Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός απαιτούν, να εμφανιστεί επιτέλους κάποτε και η εναλλακτική πρόταση: η προγραμματική στόχευση και προσπάθεια για έναν «ελληνοκεντρικό εκσυγχρονισμό». Όχι η ίδια αδιέξοδη μίμηση διανθισμένη με ρητορικά – συναισθηματικά ή πονηρά πλουμίδια ιδεολογικής πατριδοκαπηλίας, αλλά μια ριζικά διαφορετική πολιτική οπτική:

Ένας ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός δεν ταυτίζει τον εκσυγχρονισμό με τα επιτεύγματα άλλων, επιτεύγματα που τα εκδέχεται σαν υποχρεωτικές για όλους αυταξίες. Ξεκινάει από τις δικές μας ανάγκες και αναζητάει: ποια από τα επιτεύγματα της οποιασδήποτε κοινωνίας (όχι μόνο των «δοκούντων άρχειν» ή της εφήμερης μόδας) θα εξυπηρετούσαν πληρέστερα τις δικές μας ανάγκες και με ποιες κριτικές προσαρμογές στις ανάγκες μας;

Και αυτή η κριτική λειτουργία της πολιτικής προϋποθέτει, βεβαίως, μιαν εμπειρικά αλλά και ορθολογικά καταξιωμένη εκτίμηση της ιδιαιτερότητας των δικών μας αναγκών: Καλύπτει ζωτικότερες ανάγκες του Έλληνα ένα δεύτερο στην οικογένεια αυτοκίνητο ή η άνετη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που εξασφαλίζει πρόσβαση σε έναν πλούτο αιώνων εκφραστικής της σοφίας και του κάλλους; Πολλές τέτοιες ουσιωδέστατες για την ποιότητα της ζωής μας αποτιμήσεις, είναι πολιτικές επιλογές.

Ο γιδοβοσκός μπορεί να είναι άρχοντας όχι υποχρεωτικά με φράκο.

Του  Χρήστου  Γιανναρά. Αναδημοσίευση από την εφ.Καθημερινή : 06-09-2015

 

 

Read Full Post »

Προτεινόμενο Θέμα Εκθεσης Γ Λυκείου (Δημοσιογραφική Δεοντολογία)-Κριτήριο Αξιολόγησης

Α. ΚΕΙΜΕΝΟ

#1.  Ο Αμερικανός δικαστής Ερλ Γουόερν συνήθιζε να λέει ότι ξεκινά την ανάγνωση των εφημερίδων από τα αθλητικά «διότι εκεί περιγράφονται οι επιτυχίες των ανθρώπων. Στις πρώτες σελίδες περιγράφονται μόνο οι αποτυχίες του». Σήμερα υπάρχει ένας ακόμη λόγος να ξεκινά την ανάγνωση από το τέλος: στις πρώτες σελίδες δεν περιγράφονται μόνο οι αποτυχίες των ανθρώπων, τονίζονται με μελανά χρώματα οι φόβοι για τις αποτυχίες. Οι λέξεις «κίνδυνος» και «φόβοι για» πρέπει να βρίσκονται στο τοπ-δέκα κάθε Μέσου Ενημέρωσης που σέβεται τον κινδυνολογικό του ρόλο.
#2.  Έτσι, το τελευταίο διάστημα μάθαμε ότι κινδυνεύει η πασχαλίτσα του Αμαζονίου και ολόκληρος ο πλανήτης. Κινδυνεύουμε από το τσιγάρο και την ευημερία («ιό της αφθονίας» τη βάφτισε ένας ψυχολόγος). Κινδυνεύουμε από την πείνα στον Τρίτο Κόσμο και από τα μεταλλαγμένα τρόφιμα. Από ξέμπαρκους μετεωρίτες και αδέσποτα πυρηνικά. Από τους τρομοκράτες και τους διώκτες της τρομοκρατίας. Από ξαφνικές πλημμύρες και επερχόμενες ξηρασίες. Γενικώς, ο τρόμος μάς ταιριάζει. Αν δεν υπάρξει τουλάχιστον μια δεκάδα προειδοποιήσεων την ημέρα κάτι πλέον μας λείπει. Η αλήθεια είναι ότι κίνδυνοι υπάρχουν. Ακόμη «και να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι», όπως φανταζόταν οι χωριανοί του Αστερίξ. Η πτώση ενός μετεωρίτη θα καταστρέψει τη Γη. Αλλά πάλι, πόσο πιθανή είναι;
#3.  Το πρόβλημα είναι ότι στον χυλό των Μέσων Ενημέρωσης οι κίνδυνοι δεν σταθμίζονται – και ίσως δεν μπορούν να σταθμιστούν. Για παράδειγμα: η πτώση ενός αεροπλάνου με εκατό νεκρούς θα γίνει τεράστιο θέμα και θα απασχολήσει τα ΜΜΕ επί μήνες. Οι εικοσαπλάσιοι νεκροί από τροχαία ανά έτος είναι απλώς μια στατιστική που παρεμπιπτόντως αναφέρεται στον δημόσιο διάλογο. Το αποτέλεσμα της υπερπροβολής των αεροπορικών δυστυχημάτων είναι να φοβούνται οι άνθρωποι περισσότερο τα αεροπλάνα, από ό,τι τα αυτόκίνητα που, στο κάτω κάτω της γραφής, τρακάρουν κατά χιλιάδες κάθε μέρα. #4.  Λέμε πολλές φορές ότι τα ΜΜΕ είναι «καθρέφτης της πραγματικότητας». Αυτό είναι η μισή αλήθεια: τα ΜΜΕ είναι μεν καθρέφτης, αλλά αντίστροφος. Το σπανιότερο έχει και τη μεγαλύτερη προβολή. Μόνο που αν κάποιος δεν διυλίσει αυτό που προσλαμβάνει από τη μικρή οθόνη, αρχίζει και φοβάται την εξαίρεση, αντί να ζει την κανονικότητα.
#5.  Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από τη φύση τους θα αντιστρέψουν την αναλογία της πραγματικότητας. Από την άλλη μεριά όμως λατρεύουν τον φόβο. Ακόμη και στην καθημερινή ζωή, η προειδοποίηση για ένα κίνδυνο προκαλεί αυτομάτως την προσοχή των ανθρώπων. Πόσω δε μάλλον στα πεινασμένα για θεαματικότητες ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Έτσι οι έρευνες που προειδοποιούν για κάποιον κίνδυνο έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να τύχουν προβολής, παρά εκείνες που επισημαίνουν κάποια κανονικότητα. Επειδή δε από τη φύση τους τα ΜΜΕ είναι αφαιρετικά (μια έρευνα που καταλήγει ως τίτλος των εφημερίδων «τα κινητά προκαλούν καρκίνο», έχει αναγκαστικά πολλές παραμέτρους, συνθήκες πειράματος, στατιστικές αποκλίσεις κ.λπ. που δε χωρούν να αναδημοσιευτούν) κάθε κίνδυνος αναγκαστικά διογκώνεται. Με αυτό τον τρόπο τα ΜΜΕ συμβάλλουν πολύ στην «εποχή των φόβων» που τώρα διερχόμαστε.

Πάσχος Μανδραβέλης

χυλός: (μεταφορικά) πολτός
διυλίζω (ελληνιστικό, λόγιο): εξετάζω κάτι πολύ σχολαστικά

Β. ΘΕΜΑΤΑ

1. Να γραφεί η περίληψη του κειμένου σε 80-90 λέξεις. [25 μονάδες]

2. Να τιτλοδοτήσετε το παραπάνω κείμενο με ένα τίτλο μεταφορικό και έναν κυριολεκτικό. [8 μονάδες]

3. Ποιοι είναι οι τρόποι ανάπτυξης της τρίτης παραγράφου «Το πρόβλημα είναι… αντί να ζει την κανονικότητα»; [7 μονάδες]

4. «… οι έρευνες που προειδοποιούν για κάποιον κίνδυνο έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να τύχουν προβολής, παρά εκείνες που επισημαίνουν κάποια κανονικότητα.»: σε μία παράγραφο ( 80 περίπου λέξεων) να σχολιάσετε την παραπάνω διαπίστωση του δημοσιογράφου. [10 μονάδες]

5. Να γραφεί από ένα συνώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: περιγράφονται, κινδυνεύει, σταθμίζονται, αποκλίσεις, συμβάλλουν.
[5 μονάδες]

6.»Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από τη φύση τους θα αντιστρέψουν την αναλογία της πραγματικότητας«. Να αναγνωριστεί το είδος της σύνταξης (ενεργητική-παθητική)  και να μετατραπεί στο αντίθετο είδος.

[5 μονάδες]

Γ. Οι δημοσιογράφοι των μέσων ενημέρωσης οφείλουν να σέβονται κυρίως το κοινό, τους αποδέκτες δηλαδή των μηνυμάτων τους. Στη εποχή της ταχύτητας, της σύγχυσης και της αδιαφορίας η δημοσιογραφική οικογένεια επιτελεί στο ακέραιο την αποστολή της; Με ποιους τρόπους μπορούν να αντιμετωπιστούν φαινόμενα κακοποίησης του δημοσιογραφικού ήθους; (400-500 λέξεις)
[40 μονάδες]

Επιμέλεια: Ντελής Βασίλειος

φιλόλογος

Read Full Post »

Άγνωστο κείμενο αρχαίων Ελληνικών Γ Λυκείου (με απαντήσεις)

ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Κλέων δέ γνούς αὐτῶν τήν ἐς αὑτόν ὑποψίαν περί τῆς κωλύμης τῆς ξυμβάσεως οὐ τἀληθῆ ἔφη λέγειν τούς ἐξαγγέλλοντας. Παραινούντων δέ τῶν ἀφιγμένων, εἰ μή σφίσι πιστεύουσι, κατασκόπους τινάς πέμψαι, ᾑρέθη κατάσκοπος αὐτός μετά Θεαγένους ὑπό Ἀθηναίων. Καί γνούς ὅτι ἀναγκασθήσεται ἤ ταὐτά λέγειν οἷς διέβαλλεν ἤ τἀναντία εἰπών ψευδής φανήσεσθαι, παρῄνει τοῖς Ἀθηναίοις, ὁρῶν αὐτούς καί ὡρμημένους τι τό πλέον τῇ γνώμῃ στρατεύειν, ὡς χρή κατασκόπους μέν μή πέμπειν μηδέ διαμέλλειν καιρόν παριέντας, εἰ δέ δοκεῖ αὐτοῖς ἀληθῆ εἶναι τά ἀγγελλόμενα, πλεῖν ἐπί τούς ἄνδρας.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, IV. 27, 3-4

κωλύμη: το εμπόδιο
διαμέλλω: αναβάλλω

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

1. Να μεταφράσετε το παραπάνω κείμενο στο τετράδιό σας

(Μονάδες 20)

2. α) Να γράψετε τους τύπους που ζητούνται:
γνούς: β’ εν. πρόσωπο προστακτικής αορίστου ενεργητ. φωνής
ἔφη: γ’ εν. πρόσωπο ευκτικής ενεστώτα
ᾑρέθη: απαρέμφατο παθητικού αορίστου
φανήσεσθαι: γ’ πληθ. πρόσωπο οριστ. μέλλοντα μέσης φωνής
πλεῖν: β’ πληθ. πρόσωπο υποτακτικής ενεστώτα

(Μονάδες 5)

2 β) Να γράψετε τους τύπους που ζητούνται:
ξυμβάσεως: δοτική ενικού αριθμού
τἀληθῆ: να γράψετε τα παραθετικά του επιθέτου
οἷς: γενική ενικού αριθμού
ψευδής: κλητική ενικού αριθμού
ἄνδρας: δοτική πληθυντικού αριθμού

(Μονάδες 5)

3 α) Να χαρακτηρίσετε συντακτικά τους παρακάτω όρους:
αὐτῶν, τούς ἐξαγγέλλοντας, κατάσκοπος, οἷς, εἰπών, ὡρμημένους

(Μονάδες 6)

3 β) «γνούς ὅτι ἀναγκασθήσεται…ψευδής φανήσεσθαι: να μετατρέψετε τον πλάγιο λόγο σε ευθύ.

(Μονάδες 4)

Επιμέλεια : Ντελής Βασίλειος
φιλόλογος

Read Full Post »

Εκθεση Γ Λυκειου, (προτεινόμενο θέμα) «Βία ανηλίκων»

H οικονομική πλευρά της βίας των ανηλίκων

   #1. Σε γήπεδα, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, στις διαδηλώσεις, και γενικότερα στην καθημερινότητα, φαίνεται να εξαπλώνεται στη χώρα μας η βία των νέων και των ανηλίκων, ακόμη και με τη μορφή σχετικά οργανωμένων ομάδων-συμμοριών.
#2. Οι συμπεριφορές ανομίας φανερώνουν, εκ πρώτης όψεως, κάποιου είδους κοινωνική αποσύνθεση ή και ενδημική παρακμή. Ωστόσο, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Υπάρχει όπως φαίνεται έξαρση των ανωτέρω φαινομένων, αλλά επειδή ίσως η κοινή γνώμη δεν είναι εξοικειωμένη με όλα αυτά, η αγανάκτηση και η προσοχή της ίσως να είναι μεγαλύτερη από το πραγματικό διακύβευμα, τουλάχιστον επί τους παρόντος.
#3.Χοντρικά, οι δύο συμβατικές σοφίες-απόψεις που διαμορφώνονται σχετικά με την ερμηνεία του φαινομένου είναι από τη μία πλευρά, το ζοφερό οικονομικό περιβάλλον και τα μελλοντικά οικονομικά αδιέξοδα (ανεργία κ.τ.λ) ιδίως στις υποβαθμισμένες περιοχές, γεγονός που ωθεί τους νέους σε παραβατικές συμπεριφορές, αφού δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αντιθέτως, με την «εκπαίδευση στη βία και στην μικροπαρανομία» μπορεί αύριο να κερδίσουν το ψωμί τους στην αγορά του εγκλήματος.
#4.  Όμως, το φαινόμενο της βίας ή και των καταλήψεων που συνοδεύονται από καταστροφές σε υποδομές κ.τ.λ, δεν περιορίζεται στα σχολεία των φτωχών συνοικιών, αλλά επεκτείνεται και σε μεσοαστικές ή και σε συνοικίες και σχολεία των ευκατάστατων τάξεων.
#5.  Από την άλλη, η «αυταρχική» άποψη τονίζει την απουσία κατάλληλης και επαρκούς…τιμωρίας ή και αυστηρών μέτρων αποτροπής. Σχετικά ο καθηγητής οικονομικών του Σικάγο Στίβεν Λέβιτ έχει βρει ότι στις ΗΠΑ, στις αυστηρές με την παραβατικότητα των ανηλίκων πολιτείες, τα ποσοστά των εγκλημάτων αυξάνουν κατά 23% με την ενηλικίωση, ενώ αντιστρόφως, εκεί που ο νόμος είναι «χαλαρός» με τους ανηλίκους, η αύξηση της παραβατικής συμπεριφοράς με την ενηλικίωση δεν αυξάνει παρά μόνο κατά 4%. Επομένως, η τιμωρία που αντιμετωπίζει ένας έφηβος οπωσδήποτε παίζει ρόλο στη συμπεριφορά του.
#6. Όμως, σε κανένα από τα δύο συστήματα νομικών κινήτρων η συνολική παραβατικότητα δεν μειώνεται ή, έστω, δεν μειώνεται δραστικά. Αυτό σημαίνει ότι οι λόγοι της παραβατικής συμπεριφοράς υπάρχουν και δημιουργούνται πέρα και δίπλα από το κίνητρο που αφορά την τιμωρία. Στην Αγγλία για παράδειγμα, η συνολική βία γύρω από το ποδόσφαιρο δεν έχει μειωθεί, παρά το ότι δεν συμβαίνουν επεισόδια μέσα στα γήπεδα.
#7. Εκεί, ακριβώς, επειδή το ποδόσφαιρο είναι πια ένα εξαιρετικό εμπόρευμα στο οποίο εμπλέκονται πολυεθνικές και καταναλώνεται ευρύτερα (και) από τη μεσαία τάξη, η βία «σπρώχτηκε» έξω από τα γήπεδα. Σε τελική ανάλυση, βία υπάρχει και θα υπάρχει, εφόσον το σύστημα αναπτύσσεται και βαθαίνει και μαζί του βαθαίνουν και οι αντιθέσεις των ομάδων και των τάξεων.
#8. Όσον αφορά ιδιαίτερα τη σχολική ζωή, σημασία έχει η κυρίαρχη ομάδα που σχηματίζεται μέσα στο σχολείο, όπως φυσικά και οι πρώτες προσωπικότητες που ξεχωρίζουν για να τραβήξουν την προσοχή και να συγκεντρώσουν κάποια «ισχύ», αμφισβητώντας το status quo. Στη συνέχεια, η ομάδα επιρροής με τα κίνητρα που διαμορφώνει, καθορίζει και επιβάλλει εύκολα με τη συλλογική δράση της τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές στον ευρύτερο κύκλο των ανηλίκων, πολλώ δε μάλλον αφού πρόκειται για ευεπηρέαστα παιδιά που φυσιολογικά πειραματίζονται για πρώτη φορά με τις εντάξεις σε κοινωνικές ομάδες.
#9. Αν δεν συμμετάσχεις στην κατάληψη του σχολείου, μπορεί να αποκλειστείς από την κοινωνική ζωή του και τις προσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται εκεί και αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία για έναν έφηβο. Ο παράγοντας αυτός δεν πρέπει να υποτιμάται. Το παράδειγμα της Βέροιας δείχνει ότι η διαφορετικότητα, είτε ως διάκριση ή και ευφυΐα, σε ένα «ακατάλληλο» περιβάλλον είναι ρετσινιά, που οδηγεί σε κυρώσεις και περιθωριοποίηση, όπως τονίζει ο Λέβιτ.

Θοδωρής Πελαγίδης, Ελευθεροτυπία, 5 Νοεμβρίου 2006.

διακύβευμα: αυτό που μπορεί να χάσει ή να κερδίσει κανείς σε ένα εγχείρημα ή επιχείρηση. Αυτό που επιδιώκει να πετύχει, να κερδίσει κ.λπ. κανείς σε ανταγωνισμό: «το βασικό ^ της επόμενης εκλογικής μάχης θα είναι…» -ΣΥΝ (μτφ.) στοίχημα.
Α. Να αποδώσετε την περίληψη του κειμένου. (100-120 λέξεις)

Μονάδες 25

Β1. Να αναπτύξετε σε 90-100 λέξεις το νόημα της φράσης: «Αν δεν συμμετάσχεις στην κατάληψη του σχολείου, μπορεί να αποκλειστείς από την κοινωνική ζωή του και τις προσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται εκεί και αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία για έναν έφηβο».

Μονάδες 10

Β2. α)παίζει, ζοφερό, δραστικά. Να δώσετε για την κάθε λέξη του κειμένου μια συνώνυμη.

Μονάδες 6

β)τιμωρία, εξαπλώνεται. Να βρείτε τα αντώνυμα.

Μονάδες 4

Β3. Από την άλλη, η «αυταρχική» άποψη… παίζει ρόλο στη συμπεριφορά του: Ποια η δομή και ο τρόπος/τρόποι ανάπτυξης της 5ης παραγράφου;

Μονάδες 5

Β4. Από την άλλη, η «αυταρχική» άποψη… παίζει ρόλο στη συμπεριφορά του: Ποιον τρόπο και ποια μέσα πειθούς μετέρχεται ο αρθρογράφος στην 5η παράγραφο. Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

Μονάδες 5

Β5.Όμως, το φαινόμενο της βίας ή και των καταλήψεων που συνοδεύονται από καταστροφές σε υποδομές κ.τ.λ, δεν περιορίζεται στα σχολεία των φτωχών συνοικιών :
Να αναγνωριστεί το είδος της σύνταξης (ενεργητική-παθητική) και να μετατραπεί στο αντίθετο είδος.

Μονάδες 5

Γ. Το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και ως εκ τούτου θέτει κάποιους κανόνες για να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία του. Ωστόσο, αρκετά συχνά αυτή η λειτουργία παρεμποδίζεται από παραβατικές συμπεριφορές, από εκρήξεις θυμού και επιθετικότητας των εφήβων, που αργότερα έρχονται, όπως είναι φυσικό, αντιμέτωποι με ανάλογες ποινές. Σε άρθρο που καλείστε να δημοσιεύσετε στην εφημερίδα του σχολείου αναφέρεστε στις συνέπειες της εφηβικής επιθετικότητας τόσο εντός όσο και εκτός σχολικής τάξης και στην αξία της σχολικής ποινής ως μέσου υπευθυνοποίησης του νεαρού ατόμου ειδικά. (500-600 λέξεις)

Μονάδες 40

Επιμέλεια: Ντελής Βασίλειος
Φιλόλογος

Read Full Post »