ΩΡΑΙΑ ΜΑΣ ΜΠΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ! Μην έχουμε και παράπονο. Υπάρχει μεγαλύτερη ευδαιμονία από το να κάθεσαι στην καναπεδάρα σου, να τρως τα μελομακάρονά σου, να τινάζεις τους κουραμπιέδες από το πουλόβερ, να ΄χεις την τηλεόραση τη 42άρα και να απολαμβάνεις τα μαγευτικά πλάνα από τον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια; Να βλέπεις πανικόβλητες μανάδες να τρέχουν κρατώντας μωρά στην αγκαλιά και σέρνοντας κάνα δυο ακόμα παιδάκια απ΄ το χέρι; Να βλέπεις ηλικιωμένους, ανήμπορους, τρομοκρατημένους να παραπαίουν σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα χωρίς να ξέρουνε πού πάνε; Να βλέπεις ανάπηρους να σπρώχνονται, να σωριάζονται κάτω, να προσπαθούν να ξανασηκωθούν; Να βλέπεις τη φρίκη και τον τρόμο όλων όσων είχαν ζητήσει καταφύγιο (λέμε τώρα!)
στο σχολείο αλ Φαχόρα που διοικεί ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών στη Λωρίδα της Γάζας;
Και να τα βλέπεις αυτά τα πλάνα στη μεγάλη τηλεόραση, την «καλή» του σαλονιού, που έχει μεγάλη ευκρίνεια και σούπερ εικόνα; Μεγαλεία πράματα! Και μη νομίζεις. Τον κουραμπιέ με βαριά καρδιά τον τρώω. Έτσι για να μην πεταχτεί.
ΠΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ;
40; Μπράβο, να τα εκατοστίσουν- τα κτήνη που δολοφονούν άμαχο πληθυσμό. Κι εδώ δεν τους παίρνει να πουν «ουπς σόρι, θέλαμε να βομβαρδίσουμε λίγο πιο δώθε, ολούθε στα πευκάκια». Το γράφω για τους φίλους αναγνώστες που δεν το γνωρίζουν: Οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ έχουν παραδώσει στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις αναλυτικό κατάλογο με όλα τα στοιχεία εντοπισμού των κτιρίων του που χρησιμοποιούνται ως καταφύγια του άμαχου πληθυσμού στη Γάζα. Για να μην υπάρξουν παρόμοιες τραγωδίες, οι Ισραηλινοί ξέρουν ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ πού να μη βομβαρδίσουν. Αλλά γιατί να ιδρώσει το αυτάκι τους; Γιατί όταν υπάρχει μια παγκόσμια ομπρέλα στήριξης και προστασίας; Γιατί να μην αμολήσουν τις ωραιότατες τρεις οβίδες τους, να σφυροκοπήσουν την Τζαμπαλίγια, να κάνουν το σχολείο φύλλο και φτερό και να δολοφονήσουν εν ψυχρώ τους άμαχους; Κι ας είχε το κτίριο τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών φόρα παρτίδα!
ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΕ. Οργή για τη σφαγή, για το αιματοκύλισμα. Κάποιοι… πολλοί… περισσότεροι… σηκώθηκαν απ΄ τους καναπέδες… Κάποιοι… πολλοί… έσβησαν την τηλεόραση… Κάποιοι… πολλοί βγήκαν στους δρόμους… Βγήκαν να φωνάξουν, να διαδηλώσουν, να εκφράσουν τον θυμό που δεν είναι πάντα βουβός, δεν είναι πάντα άλαλος. Τον θυμό που αποκτά φωνή μπροστά στη φρίκη του αναίτιου θανάτου!
Εδώ φτάσανε τα ύστερα του κόσμου (διότι περί αυτού πρόκειται). Και βγαίνει ο Λευκός Οίκος να δηλώσει ότι «η διεθνής κοινότητα δεν πρέπει να βγάλει συμπεράσματα για την τραγωδία στην Τζαμπαλίγια». Άρα η επίθεση ήταν δικαιολογημένη; Θα τρελαθούμε τελείως; Αν η «διεθνής κοινότητα» δεν βγάλει τώρα τα συμπεράσματά της, πότε θα τα βγάλει; Αν η διεθνής κοινότητα δεν μετρήσει 1+1 = 2, πότε θα την κάνει τη στοιχειώδη αυτή πρόσθεση. Πότε θα εκτιμήσει, πότε θα αξιολογήσει; Πότε θα οργιστεί, πότε θα αντιδράσει; Κι επειδή ο κυνισμός του φονιά δεν έχει ούτε όρια ούτε τέλος ακούσαμε (κι ας μην πιστέψαμε τα αυτιά μας) την Ισραηλινή υπουργό Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι να δηλώνει προκλητικότατα ότι για όλα όσα έγιναν φταίει «η Χαμάς που αναπτύσσει τις δυνάμεις της μεταξύ των αμάχων».
Ζήσαμε για να το ακούσουμε κι αυτό. Κι ας την αντέκρουσε ο διευθυντής επιχειρήσεων της UΝRWΑ, στη Γάζα, ο Τζον Γκινγκ. Ας έτριψε αυτή τη «δήλωση» στη μούρη του Ισραήλ υπογραμμίζοντας ότι οι εργαζόμενοι στον ΟΗΕ δεν έχουν διαπιστώσει ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ κάποια παραβίαση συμφωνίας ή οποιαδήποτε διείσδυση σε καταφύγια αμάχων από τους ένοπλους της Χαμάς!
Τι δηλώνουν όλοι οι εκπρόσωποι των μη κυβερνητικών οργανώσεων; «Δεν υπάρχει ούτε μία σπιθαμή γης ασφαλής στη Γάζα». Ήδη ο απολογισμός ξεπερνάει μακράν τον ορισμό της τραγωδίας. Οι νεκροί, οι τραυματίες, ων ουκ έστιν αριθμός. Και πού ΄σαι ακόμα… Κι άλλο σχολειό βομβαρδίσανε και κέντρο υγείας μπουρλοτιάσανε! Γενικώς όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και δεν κωλώνουν με τίποτα αυτοί. Δεν πα να υπάρχει διεθνής κατακραυγή, διαδηλώσεις, κόσμος στους δρόμους; Αυτοί αν δεν τους ξεκληρίσουν μια Γάζα ολόκληρη, δεν πρόκειται να σταματήσουν!
Για τη στάση (ή μάλλον τη «μη στάση») του Ομπάμα, ας μη μιλήσουμε ακόμα. Είναι και νωπή η φωτό από τις διακοπές στη Χαβάη με την εξαιρετικά τρέντι βερμούδα του σούπερ σταρ. Ας του δώσουμε καμιά εβδομάδα πίστωση. Κι ας ευχηθούμε στο μεταξύ ότι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ είναι ένα όντως σκεπτόμενο άτομο κι όχι ένας lifestyle πλανητάρχης… Οψόμεθα, αλλά όχι για πολύ…
ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ ΤΟΥ 2009. Και τώρα θα μου επιτρέψετε… Λέω να κλείσω τον υπολογιστή, να πατήσω το off της τηλεόρασης, να τινάξω τον κουραμπιέ από το πουλόβερ…
Και ίσως… ίσως να σηκωθώ επιτέλους από τον αναπαυτικό καναπέ μου… Γιατί η φρίκη νομίζουμε ότι είναι έξω. Όμως η φρίκη δεν χτυπάει θυροτηλέφωνα και δεν βαράει κουδούνια. Η φρίκη εισβάλλει στο σπιτάκι σου… Όποτε αυτή γουστάρει… Θα το συνειδητοποιήσουμε αυτό κάποτε;
Πριν είναι πολύ αργά;
Ή είναι ήδη πολύ αργά;