Σε μια χώρα που η κοινωνία έχει πια βαθιά κατανοήσει και φαινομενικά αποδεχτεί οτι οι νομοί εφαρμόζονται μόνο «επί δικαίων», αλλά σπανιότατα «επί αδίκων», οι καθηγητές κεντρικού Λυκείου του Ηρακλείου, μέλη της επιτροπής του εξεταστικού κέντρου, κοιμήθηκαν ήσυχα το βράδυ της Πέμπτης 12/5/2011, αφού το πρωί τους δόθηκε η ευκαιρία να εφαρμόσουν σκληρά και απάνθρωπα τις οδηγίες του Υπουργείου πάνω στις πλάτες ενός σοκαρισμένου παιδιού 18 χρόνων, μαθητή του σχολείου τους.
Άλλωστε, αυτό το τελευταίο, προφανώς θα τους έκανε να νιώσουν ακόμα μεγαλύτερη υπερηφάνεια, αφού έρχεται να επιβεβαιώσει, πόσο ακέραια και αμερόληπτα έδρασαν!!! Για εκείνους και τουλάχιστον άλλον έναν Έλληνα, ‘’το νόμιμο είναι και ηθικό’’
Νιώθω την ανάγκη να υποκλιθώ εντυπωσιασμένη απέναντι στη ψυχρή λογική τους, στη δυνατότητά τους να λειτουργούν πειθήνια και στενόμυαλα, εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου χωρίς τύψεις, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, χωρίς καμία διάκριση και το κυριότερο, χωρίς τη γενναιότητα που χρειάζεται για μια προσωπική εκτίμηση της κατάστασης και απόφαση με βάση την κοινή λογική και τη στοιχειώδη ανθρωπιά.
Όμως οι ιστορίες των ανθρώπων δεν μπορούν να εξαφανίζονται πίσω από το γράμμα του νόμου.
Ο 18χρονος Παναγιώτης ζει με τη μητέρα του και τον αδελφό του – ένα γλυκύτατο 14χρονο αυτιστικό παιδί – που εξαρτάται εξολοκλήρου απ’ την φροντίδα τους. Είναι ΑΡΙΣΤΟΣ μαθητής, ένα πολύ καλό, χαμηλών τόνων παιδί, που έχει περάσει τα τελευταία 2 χρόνια διαβάζοντας ασταμάτητα, τρέχοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ από το σχολείο στα φροντιστήρια, μετέχοντας κατ’ ανάγκην σ’ αυτό το σωματικό, ψυχικό και οικονομικό στύψιμο που βιώνουν όλες οι οικογένειες στην Ελλάδα. Στόχος του η Ιατρική.
Όσοι ξέρουμε τον Παναγιώτη ήμασταν βέβαιοι οτι θα τα καταφέρει, γιατί το μπορεί και το αξίζει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον είδα μεσημέρι, αμέσως μετά το σχολείο, στο κενό της μίας ώρας μέχρι να πάει στο φροντιστήριο, καθισμένο σε ένα τραπεζάκι, στο στέκι των μαθητών απέναντι από το Λύκειο, να διαβάζει ενώ τα άλλα παιδιά της παρέας του έπιναν καφέ και γελούσαν ξένοιαστα παραδίπλα.
Πέμπτη 12/5/2011. Τα θέματα έχουν δοθεί εδώ και αρκετή ώρα και ο Παναγιώτης γράφει ανακουφισμένος από το άγχος για το πρώτο μάθημα.
Το αίμα του κυριολεκτικά παγώνει όταν ακούει ένα κινητό να κτυπά. Δεν είναι δυνατόν να είναι το δικό του… το δικό του το έχει αφήσει στο σπίτι. Το παιδί κυριολεκτικά παρέλυσε. Σαν «πρόβατο επί σφαγή» οδηγήθηκε έξω από την αίθουσα και πριν προλάβει να θυμηθεί, να υποθέσει, έστω να μαντέψει πώς το κινητό εν αγνοία του βρέθηκε στην τσέπη του μπουφάν, η παράσταση είχε τελειώσει. Οι κομπάρσοι είχαν γίνει για λίγα λεπτά πρωταγωνιστές και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές γίναν κομπάρσοι σε μία σημαντική παράσταση της ζωής τους, έρμαιοι στα χέρια άνανδρων και ανεγκέφαλων, που δεν έχουν δική τους δύναμη να σταθούν με γενναιότητα απέναντι στην αλήθεια, άλλα ταμπουρώνονται πίσω από ανοησίες, τύπου «δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, αυτές είναι οι οδηγίες», προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους, κυρίως όμως τον εαυτό τους, οτι δεν είναι τόσο μα τόσο μικροί, όσο φαίνονται.
Δεν βρέθηκε ένας, να πάρει στην πλάτη του την ευθύνη και να σκεφθεί με την κοινή λογική το απλούστατο:
Είναι δυνατόν ένας μαθητής να έχει μαζί του το κινητό για να το χρησιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο κατά του αδιάβλητου των εξετάσεων και να μην το βάλει σε αθόρυβη λειτουργία; Την ψυχολογική επιβάρυνση των άλλων παιδιών στην αίθουσα, με πιθανή επίδραση στην απόδοσή τους, την σκέφτηκε κανείς;
Πώς μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας σε ανθρώπους που έχουν την ευθύνη να τα παιδεύσουν (έτσι τουλάχιστον λέει ο τίτλος τους) κι εκείνοι δεν μπορούν την κρίσιμη ώρα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και του ουσιαστικού ρόλου τους και να τους δώσουν ένα μάθημα γενναιότητας, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης και απλής κοινής λογικής;
«Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ».
Καίμε τη γενιά του αύριο, την καίμε σε όλα τα επίπεδα, γιατί είμαστε δειλοί, ευθυνόφοβοι και γελοία τυπικοί, αν όχι ουσιαστικά ανόητοι.
Είμαι μητέρα έξι παιδιών. Ό,τι συνέβη στον Παναγιώτη, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε από τα παιδιά μου. Γι’ αυτό παρακαλώ, ουσιαστικά ΕΚΛΙΠΑΡΩ, οποιονδήποτε αρμόδιο στο Υπουργείο Παιδείας, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, να ρίξει για λίγο το βλέμμα του ανθρώπινα προς την Κρήτη και να δώσει όσο πιο γρήγορα μπορεί πίσω στον Παναγιώτη την ευκαιρία που του έκλεψαν, γιατί δεν είχε σκοπιμότητα, δεν είχε δόλο, δεν είχε καν γνώση αυτού για το οποίο τον τιμωρήσανε «με τον κατώτατο βαθμό μηδέν». Να του επιτρέψουν να συμμετάσχει στις επαναληπτικές εξετάσεις.
Ο Παναγιώτης είναι δυνατό παιδί και αστραφτερό μυαλό. Θα δώσει τα υπόλοιπα μαθήματα και θα πάει καλά, με την έστω και μικρή ελπίδα, οτι κάπου, δεν μπορεί, θα υπάρχει ένα ξεχωριστό, ανοιχτό μυαλό που θα τον δικαιώσει.
Ακόμα όμως κι αν δεν συμβεί αυτό, εμείς που τον ξέρουμε και τον αγαπάμε, άνθρωποι «κοινοί», χωρίς εξουσία και με πολλές ανθρώπινες αδυναμίες, θα κρυφοχαιρόμαστε, γιατί θα έχει αναστατώσει τις συνειδήσεις των πραγματικών ενόχων.
Παναγιώτη, καλή επιτυχία αγόρι μου, να είσαι καλά.
Πένυ Χαραλαμπάκη
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 