Απίστευτο. Μόλις το άκουσα, παραλίγο να γκρεµιστώ.
Μια φωνή από το τηλέφωνο µού αποκάλυπτε πως µάλλον επί χούντας ζω: Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκοψε το ντοκιµαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει». Αντί άλλης απαντήσεως, µου ξέφυγε ένα «δεν είναι δυνατόν»!
Ηφωνή από την αρµοδία της εταιρείας που διακινεί αυτό το εξαιρετικό ντοκιµαντέρ. Για το οποίο έγραψα και εξακολουθώ να πιστεύω πως υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι ελληνικές, πρέπει αµέσως το υπουργείο Παιδείας να το αναλάβει υπό την προστασία του και να το κυκλοφορήσει προς προβολή σε όλα τα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας. Η απαγορευτική γνωµάτευση από µια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας αρµόδια για την καταλληλότητα ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Δηλαδή αν εισπράξεις το ΟΚ αυτής της επιτροπής – µία από τις χιλιάδες που έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις, συγκεντρώνοντας διά του ελέγχου τροµερές και κρυφές εξουσίες – τότε µε το χαρτί ανά χείρας πηγαίνεις στα σχολεία και µε τη σειρά τους οι καθηγητές προτρέπουν τα παιδιά να δουν αυτές τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Αστειότητες και υποκρισίες δηλαδή. Διότι τα παιδιά καταβροχθίζουν τόνους από αφασική, πορνογραφική και κακόγουστη ουσία. Ελευθέρως. Από τα κανάλια, το Δίκτυο και παντού. Εποµένως τέτοιες επιτροπές δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα παρά µόνο ίσως κάποιες εκδουλεύσεις και στηρίζουν µικρές εξουσίες που µας κάνουν την ζωή αφόρητη και ενίοτε εφιαλτική.
Η επιτροπή ανήκει (διαβάζω ολόκληρο τον τίτλο) στον Ενιαίο Διοικητικό Τοµέα Πρωτοβάθµιας και Δευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης Διευθύνσεως Συµβουλευτικού και Επαγγελµατικού Προσανατολισµού και Εκπαιδευτικής Δραστηριότητας». Θεέ µου. Σαν να βλέπω την «Δίκη» του Κάφκα. Από τα πρακτικά λοιπόν. Με τα ονόµατα των «λογοκριτών». Με την υπογραφή της υπευθύνου Ευσταθίας Φουσέκη:
Η κυρία Γκίκα: Η ταινία κουραστική (σχόλιο κριτικής), τα παιδιά βρίζουν (όχι, κάνουν τον σταυρό τους επί 24ώρου βάσεως), το µήνυµα είναι λάθος (το µήνυµα δηλαδή να ζητάς µισό πόντο αλάνας να παίξεις για να απαλλαγείς από την τηλεοπτική αφασία).
Κυρία Σακοπούλου: Κακό πρότυπο συµπεριφοράς για τα παιδιά γιατί τους δείχνει να έχουν δικαιώµατα χωρίς υποχρεώσεις (εννοεί επειδή τα τέσσερα αυτά πλάσµατα ζητούν, διεκδικούν το αυτονόητο. Μάλιστα, µια από τις δύο κοπέλες φωνάζει µέσα στον καηµό της «αρνούµαι να κάψω τον σκληρό µου δίσκο – εννοεί το µυαλό της – βλέποντας διαρκώς Ιnternet).
Κυρία Μαβίλη: Προφανώς οι χορηγοί δεν είδαν την ταινία. Αν την έβλεπαν, δεν θα την επιχορηγούσαν. Είναι σκληρό ριάλιτι επικίνδυνο για τα παιδιά. Εµφανίζει την Ελλάδα σαν τριτοκοσµική χώρα (µπράβο, η κυρία Μαβίλη, πάει ακόµα πιο πέρα.
Να µη βάζουν οι χορηγοί το χέρι στην τσέπη για τέτοιες ταινίες).
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 