Η παγκόσμια κρίση που πλήττει και τη χώρα μας με τα τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα στην οικονομία της δίνει ίσως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναθεωρήσουμε απόψεις για τον ρόλο της Ελλάδας σε έναν έντονα ανταγωνιστικό κόσμο.
Για την Ελλάδα οι δυνατότητες ανάκαμψης είναι περιορισμένες αν δεν εστιάσει στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Το τελευταίο διάστημα συνηθίζουμε να ασχολούμαστε με το μεγάλο έλλειμμα και τον υπερδανεισμό της χώρας, αδυνατώντας ωστόσο να συνειδητοποιήσουμε ότι η μεγαλύτερη «μαύρη τρύπα» για την Ελλάδα είναι αυτή που δημιουργείται με έντονο ρυθμό τα τελευταία χρόνια στο ανθρώπινο δυναμικό.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που προέρχονται από τους συνδικαλιστικούς τους κλάδους (Ιατρικός Σύλλογος και ΤΕΕ), 4 στους 10 νέους γιατρούς εγκαταλείπουν την Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή στις ΗΠΑ και 6 στους 10 νέους μηχανικούς!
Η έλλειψη σοβαρού ιδιωτικού τομέα και κυρίως η αναξιοκρατία διώχνουν τα «λαμπρά μυαλά» από την πατρίδα.
Είναι ενδεικτικό πως πριν από μερικές ημέρες ένας 17χρονος μαθητής από τη Θεσσαλονίκη πήρε το πρώτο βραβείο στην Ευρώπη σε εφεύρεση που σχετίζεται με την πληροφορική και για τον ίδιο δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον από τον ιδιωτικό τομέα, παρά μόνο η βράβευσή του από τη νομαρχία και μία συγχαρητήρια επιστολή από τον Πρωθυπουργό. Σε οποιαδήποτε άλλη προηγμένη χώρα οι εκπρόσωποι εταιρειών θα έκαναν ουρά έξω από το σπίτι του για να υπογράψουν, από τώρα, μαζί του ένα συμβόλαιο.
Την ίδια ώρα, εδώ και μία πενταετία περίπου οι σχολές με τις υψηλότερες βάσεις στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ είναι των δασκάλων, των στρατιωτικών και της Αστυνομίας (με μέσους όρους πάνω από 19), δηλαδή εκείνες που σχετίζονται με τη σιγουριά του δημόσιου τομέα.
Οι νέοι επιστήμονες που φεύγουν για μεταπτυχιακές σπουδές σπανίως πλέον επιστρέφουν στην Ελλάδα, αφού έχουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους υπογράψει συμβόλαια με σοβαρές επιχειρήσεις.
Ζούμε πλέον στην εποχή της πρόσβασης και η επένδυση στην ανθρώπινη γνώση είναι το μέλλον για κάθε χώρα. Στην πατρίδα μας, με μεγάλες δαπάνες του κράτους για την Παιδεία αλλά ακόμη μεγαλύτερες της οικογένειας για τα φροντιστήρια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη «μαύρη τρύπα» από αυτή της απώλειας «λαμπρών μυαλών», τα οποία έχουν πλέον γίνει, δυστυχώς, το μόνο «εξαγώγιμο είδος».
Στη νέα εποχή που ανατέλλει, χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν που κατέχουν τη γνώση έχουν μέλλον. Για την Ελλάδα των υπερηλίκων, των ράθυμων δημοσίων υπαλλήλων, των μέτριων πολιτικών και των αδύναμων να αναλάβουν επιχειρηματικά ρίσκα ιδιωτών, η απώλεια των ανθρώπων της εξειδικευμένης γνώσης πιθανό να αποβεί μοιραία για το μέλλον της.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 