Το 2007 ήταν η πιο φονική χρονιά για τους δημοσιογράφους από το 1994, καθώς, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία (FIJ), ο απολογισμός των θυμάτων που έπεσαν στο καθήκον ανέρχεται στους 171 νεκρούς.Συγκεκριμένα, 134 δημοσιογράφοι βρήκαν βίαιο θάνατο, ενώ άλλοι 37 σκοτώθηκαν σε τροχαία κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους.Όπως καταδεικνύουν τα στοιχεία, το Ιράκ εξακολουθεί να είναι η πιο επικίνδυνη χώρα για τους δημοσιογράφους, καθώς εκεί έχασαν τη ζωή τους 65 εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης, και ακολουθούν η Σομαλία με 8, το Πακιστάν με 7, το Μεξικό με 6, η Σρι Λάνκα με 6 και οι Φιλιππίνες με 5.
Το 2006, 155 δημοσιογράφοι και συνεργάτες των ΜΜΕ βρήκαν βίαιο θάνατο και 22 σκοτώθηκαν σε δυστυχήματα, ενώ το 1994 σημειώθηκαν 86 θάνατοι δημοσιογράφων.
«Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η βία κατά των δημοσιογράφων έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ. Η έκταση των επιθέσεων που έχουν στόχο τους δημοσιογράφους καταδεικνύει μια διαρκή κρίση […] μια τραγωδία δίχως τέλος και αδιάκοπες επιθέσεις κατά της ελευθεροτυπίας», σημείωσε σε ανακοίνωσή του και ο πρόεδρος της FIJ Τζιμ Μπουλμέλχα.
Oι Αθηναίοι παρουσιάζονται πολύ πιο ευαίσθητοι στα θέματα του περιβάλλοντος από τους Βερολινέζους και οι Νεοϋορκέζοι φαίνεται να φοβούνται πολύ λιγότερο από τους Κωνσταντινοπολίτες και τους Μοσχοβίτες την εξάπλωση της τρομοκρατίας. Αντίστοιχα στο Κάιρο ανησυχούν περισσότερο για την επέκταση της φτώχειας στον πλανήτη, ενώ οι κάτοικοι του Πεκίνου δεν θεωρούν ότι υπάρχει κίνδυνος από την ένταση του θρησκευτικού φανατισμού. Η απάντηση στις ερωτήσεις για το ποιο πρόβλημα θεωρούν πιο επικίνδυνο για τον κόσμο δεν είναι βέβαια ούτε μία ούτε εκφράζει κάποια ενιαία στάση. Αντίθετα, οι απαντήσεις αντανακλούν μια πολύπλοκη πλανητική πραγματικότητα που ερμηνεύεται διαφορετικά σε κάθε χώρα. Σε κάθε λαό φαίνεται να εκφράζεται μια μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στα προβλήματα και τις καταστάσεις που αντιμετώπισε πρόσφατα ή αποτελούν πλέον στοιχείο του κοντινού του περιβάλλοντος. Ετσι, οι κάτοικοι του Καΐρου και του Ριάντ, που έχουν σαφή εικόνα της ζωής στις παραγκουπόλεις, αλλά και οι Λονδρέζοι και οι Παριζιάνοι, που έχουν υποδεχθεί τα μεταναστευτικά κύματα των φτωχότερων υπηκόων των πάλαι ποτέ αυτοκρατοριών τους, ανησυχούν για την παγκόσμια φτώχεια.
Αντίστοιχα οι Αθηναίοι και οι κάτοικοι του Πεκίνου που έγιναν και γίνονται μάρτυρες μιας τεράστιας οικολογικής καταστροφής έχουν πλέον εφιάλτες για το περιβάλλον. Από την άλλη, οι Νεοϋορκέζοι φαίνεται να θεωρούν ότι έχουν θωρακίσει την πόλη τους απέναντι σε ενδεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα ενώ δεν πιστεύουν το ίδιο οι Κωνσταντινουπολίτες, αλλά και οι Μοσχοβίτες ζουν με έναν μόνιμο φόβο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απαντήσεις σχετικά με τον θρησκευτικό φανατισμό. Στις πόλεις όπου αποτελεί στοιχείο του γεωγραφικού ή ιστορικού τους περιβάλλοντος δεν φαίνεται να δημιουργεί περίσσεια ανησυχίας. Αντίθετα, θεωρείται μεγάλος κίνδυνος σε περιοχές όπου τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες δεν εκδηλώθηκαν θρησκευτικές διαμάχες.
Σπουδές που συνδέονται με κορεσμένα επαγγέλματα και έχουν περιορισμένες διεξόδους στην αγορά εργασίας επιλέγουν στην πλειονότητά τους οι νέες γυναίκες. Στρέφονται κυρίως σε σχολές Φιλολογίας, Ιστορίας, Αρχαιολογίας, Ανθρωπολογίας, Καλών Τεχνών, Βιολογίας, Χημείας, Φαρμακευτικής, Νομικής και Δημοσιογραφίας, αποφεύγοντας ανερχόμενα επαγγέλματα, όπως αυτά της νέας τεχνολογίας.Αντίθετα, οι νέοι άντρες «κυριαρχούν» σε σχολές Μηχανολογίας, Κατασκευών και Πληροφορικής, που οδηγούν σε επαγγέλματα με μεγάλες διεξόδους στην αγορά εργασίας και υψηλές αποδοχές. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις ανασταλτικές καταστάσεις της μητρότητας, μπορεί να εξηγήσει γιατί η ανεργία των γυναικών -και ιδιαίτερα των νέων γυναικών- είναι πολύ υψηλότερη από αυτή των ανδρών.
Ταυτόχρονα, τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερες γυναίκες επιδιώκουν μία θέση στο Δημόσιο, χωρίς, όμως, να το επιτυγχάνουν πάντα. Σε σχέση με το παρελθόν, σήμερα οι γυναίκες αντιπροσωπεύονται ευρύτερα σε κλάδους του Δημοσίου με μονιμότητα εργασίας και υψηλό κύρος, όπως ο δικαστικός, το διπλωματικό σώμα και η δημόσια διοίκηση. Το ίδιο συμβαίνει και σε κλάδους με μόνιμη ή μάλλον διασφαλισμένη απασχόληση, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και οι τράπεζες. Επίσης, αυξάνεται αλματωδώς η συμμετοχή τους στα Σώματα Ασφαλείας.
Τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν από έρευνα του Κέντρου Ερευνών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, υπό την αιγίδα του καθηγητή Θεόδωρου Κατσανέβα, για λογαριασμό του Εθνικού Επιμελητηρίου Δικτύου Ελληνίδων Γυναικών Επιχειρηματιών & Στελεχών Επιχειρηματικών Φορέων (Ε.Ε.Δ.Ε.Γ.Ε). Σύμφωνα με την έρευνα, οι σχολές ΑΕΙ όπου το ποσοστό των κοριτσιών είναι πολύ χαμηλότερο από των αγοριών είναι οι εξής:
· Οι σχολές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και άλλες αντίστοιχες σχολές τεχνολογικής κατεύθυνσης.
· Οι σχολές Πληροφορικής.
· Οι Γεωπονικές σχολές.
Υπερτερούν Στον ευρύτερο κλάδο των οικονομικών και των τουριστικών σπουδών και επαγγελμάτων, οι γυναίκες υπερτερούν σε αριθμούς, αλλά βρίσκουν δυσκολότερα εργασία στον ιδιωτικό τομέα και υπηρετούν σε χαμηλές ή μεσαίες ιεραρχικές βαθμίδες. Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό νέων γυναικών συνεχίζουν να κατευθύνονται σε παραδοσιακές «γυναικείες» ειδικότητες, όπως νοσοκόμες, μαίες, κοινωνικοί λειτουργοί, αισθητικοί, πωλήτριες, γραμματείς κ.ά. Οι ειδικότητες αυτές, που οι περισσότερες συνδέονται με σπουδές σε ΤΕΙ, εμφανίζουν ικανοποιητικές διεξόδους στην αγορά εργασίας, αλλά συνήθως διακρίνονται για χαμηλές αμοιβές, περιορισμένο κοινωνικό κύρος και δυνατότητες ιεραρχικής ανέλιξης.
Ελεύθερη με περιοριστικούς όρους αφέθηκε την Δευτέρα (31/12) η 77χρονη Σάρα Τζέιν Μουρ, μια από τις δυο γυναίκες που είχαν επιχειρήσει να δολοφονήσουν τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φόρντ, το 1975.Μετά από 32 χρόνια στις γυναικείες φυλακές της Καλιφόρνια, όπου εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης, η Τζέιν Μουρ είναι και πάλι ελεύθερη. Την ανακοίνωση της αποφυλάκισης της, έκανε ο εκπρόσωπος της ομοσπονδιακής υπηρεσίας φυλακών, Μάικ Τρουμαν, ο οποίος κατά το παρελθόν είχε εκφράσει την αντίθεση για την ενδεχόμενη αποφυλάκιση της Μουρ.Το 1975 η 77χρονη πλέον Τζέιν είχε συλληφθεί, αφού επιχείρησε να δολοφονήσει με πιστόλι, τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φόρντ, την ώρα που έβγαινε από το ξενοδοχείο Σεντ Φράνσις στο Σαν Φρανσίσκο, όμως ένας παριστάμενος της άρπαξε το χέρι και την ανάγκασε να αστοχήσει.
Η ίδια, αμέσως μετά τη σύλληψη της, είχε εκφράσει την απογοήτευσή της για την αποτυχία της να δολοφονήσει τον πρόεδρο, όμως σε συνέντευξη της το 2007 σε τηλεοπτικό σταθμό είχε εκφράσει τη μεταμέλειά της, λέγοντας: «Χαίρομαι που δεν τα κατάφερα. Γνωρίζω πλέον ότι έσφαλλα όταν το αποπειράθηκα».
Η άλλη γυναίκα που είχε επιχειρήσει να δολοφονήσει τον Τζέραλντ Φόρντ, ήταν η Λύνετ «Σκουίκι» Φρομ, δεκαεπτά ημέρες μετά την σύλληψη της Τζέιν Μουρ. Τώρα εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης σε κλινική στο Φορτ Ουόρθ του Τέξας.
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 