Οι αδιόριστοι καί η αδιαφορία είναι έννοιες αλληλένδετες…Καί εξηγώ…Οι αδιόριστοι πληρώνουν την αδιαφορία της εκάστοτε κυβέρνησης για τα χρόνια προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Αυτό που με τρομάζει όμως δεν είναι η κρατική αναλγησία…η αδιαφορία των ιθυνόντων για τα προβλήματα τόσων χιλιάδων ανθρώπων..
Με τρομάζει περισσότερο η αδιαφορία των αδιορίστων..Υπάρχει μιά απάθεια, ένα μούδιασμα στο χώρο μας. Έχουμε εγκολπωθεί τη ραγιαδίστικη νοοτροπία του σφάξε με αγά να αγιάσω καί αρνούμαστε πεισματικά να την αποκηρύξουμε.
Μας πετούν το κόκαλο της ωρομισθίας καί της ΠΔΣ καί είμαστε καί ικανοποιημένοι..Τους λέμε κι ευχαριστώ..Καί μετά απορούμε γιατί δεν αλλάζει κάτι..
Με ευχολόγια καί μεμψιμοιρία δε θα αλλάξει ποτέ κάτι. Αν δε δραστηριοποιηθούμε μαζικά,η ζωή θα φεύγει μέσα από τα χέρια μας χωρίς καν να τη ζούμε..
Εδώ καί λίγους μήνες κάποιοι συνάδελφοι με ανησυχίες καί προβληματισμούς, ανάμεσα σε αυτούς καί ο γράφων, προσπαθούν να κάνουν την Πανελλήνια Ένωση Αδιορίστων Εκπαιδευτικών γνωστή στο ευρύ κοινό.
Η Π.Ε.Α.Ε μπορεί καί πρέπει να πετύχει πολλά.Για να το κάνει όμως χρειάζεται καί τη δική σας βοήθεια. Πρέπει όλη η κοινότητα των αδιορίστων να αγκαλιάσει την προσπάθεια της Π.Ε.Α.Ε. Αν αντιδράσουμε μαζικά μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε.
Κι αν στο τέλος δεν πετύχουμε αυτά που θέλουμε, τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε..
Είναι προτιμότερο να αποτύχουμε προσπαθώντας παρά να αναρωτιόμαστε μια ζωή τι θα άλλαζε αν είχαμε προσπαθήσει..
Όπως λέει καί ο Neil Young …it is better to burn out than to fade away…
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 