Γιατί πολλά καταλογίζουν τώρα τελευταία στη νέα γενιά, διαβάστε με περισσότερη του δέοντος προσοχή, την επιστολή που εστάλει στο ιστολόγιο panokato
—————————
Ακούω καθημερινά την κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους-παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας να κατηγορούν τους μαθητές που κάνουν κατάληψη. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιχειρούν συνειδητά και υποβολιμαία να σπιλώσουν το όνομά μας. Από κοντά, της προσκολλήσεως και της προβοκάτσιας πειθήνια όργανα, μανάδες, χουντικά απολειφάδια, παπάδες, λυκειάρχες, επιστάτες, ενοχλημένοι γείτονες, κατιναριά και ξεπεσμένοι ηθοποιοί.
Οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι είμαστε ένα μειοψηφικό τσούρμο ανώριμων και ασυνείδητων εφήβων. Έτσι πάει όμως. Όταν πρόκειται για το μέλλον μας, είμαστε αναρμόδιοι ν’ αποφασίσουμε. Όταν όμως μας λανσάρουν το νέο, εκπληκτικό κινητό, τα φανταχτερά ρούχα, τις εκκεντρικές κομμώσεις, την Eurovision, τα realities, τις τηλεψηφοφορίες, τότε θεωρούμαστε αρκετά ώριμοι για να επιλέξουμε αυτά που μας προσιδιάζουν. Τόσο ώριμοι μάλιστα, που μπορούμε ν’ αποφασίζουμε και για την τύχη άλλων, επιλέγοντας τον παίχτη που θα παραμείνει στο σπίτι του Μεγάλου Αδερφού.
Όταν θα αναρτήσουμε στα κάγκελα του σχολείου-φυλακή την σημαία της κατάληψης, είμαστε βολεμένοι ταραξίες. Όταν όμως θα στοιχηθούμε πίσω απ’ την ελληνική σημαία, σε μια παρέλαση, άξιοι συνεχιστές του πατριωτικού πνεύματος των αρχαίων ημών προγόνων. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι μας κατηγορούν για τα αιτήματά μας. Πέρα απ’ τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, την επάνδρωση των σχολείων με καθηγητές-αληθινούς παιδαγωγούς, τη διαπλαστική σχέση αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτικού, τη βελτίωση των διδασκαλικών μεθόδων, υπάρχουν κι άλλα που μας καίνε κύριε Ρουσόπουλε, λαλίστατε υπουργέ της αυταρέσκειας και του μιλάω μόνο όταν πρόκειταινα εκτεθώ ξεκατινιασμένος. Δεν είναι σοβαρό αίτημα το να μπει ένα φανάρι έξω απ’ το σχολείο στο Μενίδι; Ή μήπως είναι καλύτερο να σκοτωθεί πρώτα κάποιος μάθητης ώστε να κάνουμε ρεπορτάζ, να γεμίσουμε τον τηλεοπτικό χρόνο και να γκρινιάζουμε νυχθημερόν κάτω απ’ την επίβλεψη της AGB; Δεν είναι σοβαρό αίτημα το να μην είμαστε καρπαζοεισπράκτορες στα πρότυπα του Αλέκου Τζανετάκου; Δεν είναι σοβαρό αίτημα το να μην τρώμε χαλασμένες τυρόπιτες; Τα σκατά που μας ταϊζουν οι πολυεθνικές είναι πιο υγιεινά δηλαδή; Μας κατηγορείτε για βανδαλισμούς, απρεπείς συμπεριφορές, βιασμούς και αμαρτωλά βιντεάκια. Ποιοί; Εσείς όλοι, οι αξιοσέβαστοι οικογενειάρχες, λαμόγια, σκανδαλοπερασάκηδες, μειζαδόροι και κομπιναδόροι, ηδονοβλεψίες και βιτσιόζοι. Αν φοβάστε την εικόνα σας κοιτάζοντας τον καθρέφτη, είναι δικό σας πρόβλημα. Δεν φταίμε εμείς, αγρίμια όντας αναθρεμμένα από λύκους. Μας κατηγορείτε για χαβαλέ. Πότε, αλήθεια, ενσκήψατε πάνω μας, να δείτε τις αιμόεσσες πληγές μας που χάσκουν δίχως απαντήσεις; Σας άφησε καθόλου χρόνο ο χαβαλές της μπίζνας, του χρηματιστηρίου, του τζόγου, των απονενοημένων διασκεδάσεων και των μικροαστικών week-end στην ύπαιθρο; Μας λέτε να κοιτάζουμε τη δουλειά μας, να επιστρέψουμε στα θράνια, να κάνουμε το χρέος μας ως πειθήνια ρομποτάκια και να μην ασχολούμαστε μ’ άλλα προβλήματα. Φυσικά. Πώς αλλιώς θα παράγεται στρατιωτάκια για την κρεατομηχανή σας; Πώς αλλιώς θα εκτρέφετε αγράμματους, απαίδευτους, αδιάφορους και βολεψάκηδες εκπαιδευτικούς; Πώς αλλιώς θα ιδρύετε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια και θα διοχετεύετε στην τσέπη σας τους φόρους των γονιών μας που προορίζονται για την παιδεία; Κύριε Ρουσόπουλε, αναρωτηθήκατε προσφάτως πως είναι δυνατόν να ενδιαφέρει έναν μαθητή ο νέος Καποδίστριας. Επειδή κανένας μάχιμος δημοσιογράφος δεν προτίθεται να σας αποστομώσει, θα σας απαντήσω εγώ (για να καταδείξω ότι τις περισσότερες φορές σκάβετε μόνο σας τον λάκο σας). Αν συνενωθούν οι νομοί κι ο κόσμος αρχίζει να μετακινείται στο νέο κέντρο, δεν θα υπάρξουν προβλήματα με τα σχολεία της επαρχίας; Δεν θα υπάρξουν προβλήματα με τα σχολεία των πιο απομακρυσμένων χωριών; Θα μου απαντήσετε; Μου λες μάνα, καλή μου μανούλα, να ανοίξουμε τα σχολεία και να στρωθώ ξανά στο διάβασμα. Τί να διαβάσω ρε μάνα; Τις αηδίες που μας λένε; Τις ιστορίες για το πόσο φοβεροί και τρομεροί είμαστε ως έθνος; Την κατήχηση των Θρησκευτικών; Το πώς να εκφράζομαι και να γράφω; Τις μαλακίες του κάθε παπάρα, δεξιού δοκιμιογράφου; Το πώς να ανταγωνίζομαι τους κολλητούς μου; Τον τρόπο για να επιβιώσω και να γίνω φτασμένος τεχνοκράτης; Το πως να ζω μες στην πουστιά, το ψέμμα και την υποκρισία;
Πες μου μανούλα, πες μου, σε παρακαλώ…
Ένας κάποιος μαθητής
Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί σερφάρουν και απαιτούν 